Osoba, która awansowała na kierownicze stanowisko w pierwszej kolejności bombardowana jest serią szkoleń dotyczących kompetencji miękkich, twardych i stylów zarządzania. Odbywają się one w formie teorii oraz warsztatów. To zresztą normalne.
Normalne jest również to, że z reguły takie osoby przechodzą kilkuetapowy proces rekrutacji mający na celu wybrać odpowiednią osobowość, która sprosta managerskim wyzwaniom. Tyle, że ciągle jest to osobowość wewnętrznie nieukształtowana pod kątem zarządzania oraz co ważniejsze przywództwa. Uważamy i chyba trudno się z tym nie zgodzić, że edukacja kompetencji czysto managerskich powinna iść zawsze w parze z kształtowaniem osobowości.
Odpowiedzialność za to powinni ponosić trenerzy lub/i najbliżsi przełożeni. Niestety, często się o tym zapomina, albo z różnych powodów nie dostrzega.
Łatwiej jest przekazywać teorie i następnie punkt po puncie jej wymagać w „terenie” niż „drążyć” tematy osobowości.
Podczas szkoleń obserwujemy teoretycznie wyedukowanych managerów od których niestety bije aura niedojrzałości. Objawia się ona nadmierną pewnością siebie, przerośniętą ambicją czy też ciągłym dążeniem do rywalizacji.
To wszytko zawsze odbija się na zespole, a w konsekwencji na wynikach organizacji. Zawsze.
W nich samych pojawia się z końcu element konsternacji – jak to ja? Z moją wiedzą, kursami i determinacją nie realizuję celów?
Jak sobie z tym radzić z poziomu przełożonego ?
Po pierwsze, nie uciekać od tych problemów, po drugie obserwować, a po trzecie rozmawiać. Nie zamiatać ich pod dywan.
Najważniejsze jednak to być świadomym, że ten problem istnieje. W mojej karierze poznałem wielu managerów, którzy pomimo długoletniego doświadczenia nie osiągnęli managerskiej dojrzałości. Managerskiej jak również życiowej, bo te dwie rzeczy z reguły idą za sobą w parze.
Zespół #GoFuture
www.gofuture.pl
Biuro@gofuture.pl
